Derde editie

Optredens: The Whipper Wails [USA], Pfaff, Jeremy, Empee & Gloria, nogmaals Pfaff

Lokaties: David's woonkamer, een leegstaande winkelruimte, Jeremy's woonkamer, Empee's woonkamer en een kantine van het stadsdeel

recensie door Vido Liber:
De derde editie van het huiskamerfestival Wijsjes Uit Het Oosten ging van start aan de Tilanusstraat bij The Whipper Wails, een traditionele folkband met drie bebaarde Amerikaanse broers op gitaar, banjo, een ontstemde piano en zang, aangevuld met wasbord, vrouwenzang en staande bas. Een kleine vijfentwintig man/vrouw vond een plek in de eenkamerwoning, op de bank, tegen de muur, leunend tegen een kast, in de serre bij de drankjes en zelfgemaakte hapjes, de keuken en, speciaal gereserveerd voor de rokers, bij het raam in de achtertuin. Ze knikten met hun hoofden op uitbundige meerstemmige folk die werd afgewisseld met ingetogen liefdesliedjes waarvan er eentje in gebroken Nederlands.

De hele club stak het Oosterpark over naar de Commelinstraat voor een tussenstop in een verlaten minigalerie. Bas van Pfaff en Seedling droeg enkele gedichten voor tussen spinnenwebben terwijl augurken en brandy werd geserveerd. De op de witte wanden gekalkte geldbedragen waren het laatste bewijs dat aan de lege muren ooit schilderijen hebben gehangen.

Aan de andere kant van het spoor, op de bovenste verdieping ergens in de Makassarstraat, bood Jeremy van Soda P obscure drankjes aan en zong hij zittend bij het raam, zichzelf begeleidend op akoestische gitaar en af en toe spiekend naar akkoorden en teksten in zijn notitieblok. In het kleine, maar zeer internationale gezelschap (met naast Nederlanders ook Amerikanen, Denen, Fransen en Britten) kon je tijdens een Franstalig liedje aan de glimlach zien wie er uit Frankrijk kwam.

Een paar straten verderop had Empee van Solbakken zijn kamer geleegd om iedereen een plek te gunnen. Aan de muur hingen kunstwerken van zijn Amerikaanse vrouw Gloria. Terwijl beneden op straat de stad genoot van het halve zonnetje, en voetgangers, fietsers, auto' en trams passeerden, begeleidde Empee half improviserend de blues en de gedichten van Gloria. In haar voordracht waarde de geest van The Last Poets. Haar meest geengageerde bijdrage was het verhaal Four Blind Rats over Amerikaanse agenten die vrijuit gingen na de moord op een ongewapende zwarte man.

Het laatste adres in de muzikale zoektocht leidde naar een kantine naast het spoor, vlakbij het Muiderpoortstation, op een afgesloten gemeenteterrein dat binnenkort op de schop gaat. In de ruimte naast de kantine hield een eenzame kip haar kuikens warm. Het dier schrok niet van het lawaai van de twee drums, de gitaar en het gekrijs van afsluitende act Pfaff. Tijdens hun optreden werd meegezongen en wild gedanst in de kleine ruimte. Een van de organisatoren van het festival durfde het met zijn beschonken kop zelfs aan op het aanrecht achterin te springen, wild zwaaiend met zijn armen en behoedzaam bukkend omdat het plafond eigenlijk veel te laag was voor zijn capriolen. Het gedruis van dubbele drums kon de kleine ruimte nauwelijks ontsnappen. Ze overstemden de rood aanlopende zanger Bas en joegen me oorverdovend naar het gangetje waar ik via een raam de band perfect vanaf de zijkant kon gadeslaan.

Wijsjes Uit Het Oosten eindigde net als vorig jaar met een gemoedelijk dronken chaotisch open podium voor losgeslagen dubbele drumsolo's, liedjes van Louisa Lilani & John Prop (voor het eerst begeleid op drums) en grappig wankele country door Empee. Achterin de bar vonden we een doosje met de cassettes die de gemeentewerkers er hadden achtergelaten. Lion Richy stond op een van bandjes gekrabbeld. Ideale muziek om de laatste voorraad drank en eten op te maken. All Night Long luidde voor mij de avond uit. Een hoofdstuk in de kleine muziekgeschiedenis van Amsterdam was voorbij.