Twaalfde Editie

Optredens van Clara, OO Is An Instrument + Rick Treffers, Oscar Jan's improvisatieduo, Marijke, Mark, Coldair, Analogic Sound Project, Off-Topic

Lokaties: de woonkamer van Clara en Lenneke, de woonkamer van Oscar Jan, de woonkamer van André, de woonkamer van Karst-Janneke en Roel, de Salon van Marci Panis

Een impressie door Christel Groot:

Geheel in lijn met het nieuwe regeerakkoord bewijst misschien wel het kleinste popfestival van de wereld ‘Wijsjes uit het Oosten’ dat het zonder subsidie kan. Op bijna verontschuldigende toon wordt aan het begin van de festivaldag medegedeeld dat de biertjes (à 1 euro) tijdens het laatste optreden toch misschien niet helemaal zijn inbegrepen bij de entreeprijs. De entreeprijs bedraagt namelijk ‘al’ 10 euro. Voor dat geld krijg je in meer dan zeven uur ‘slechts’ zeven concerten, broodjes, jenever, wijn, koekjes, koffie, olijven en dadels voorgeschoteld. Laat Rutte deze succesformule niet ter ore komen, want voor je het weet wordt het Concertgebouworkest voortaan gedwongen om gratis in jouw woonkamer te komen spelen.

Wijsjes heeft een aanstekelijk soort enthousiasme. Twee bezoeksters van de vorige wijsjeseditie stellen onmiddellijk hun huis in ‘Diep Watergraafsmeer’ beschikbaar voor het eerste optreden. Ik herken de twee Senseo-apparaten op hun aanrecht van de vorige editie. Clara, een van de gastvrouwen, opent de middag door bijzondere klanken te toveren uit een Logwood (modern Afrikaanse xylofoon) en een Hang (Zwitserse uitvinding: denk aan twee op elkaar gelaste wokpannen). In de zonnige woonkamer neemt Bloem de Ligny het over (Jaah, what happened to Bloem??) Zij zingt tegenwoordig zeevrouwsliedjes. Het deuntje van de ijscoman buiten vermengt zich door de openstaande deur prachtig met haar, nog steeds ijle en karakteristieke, muziek.

Het volledige gezelschap verplaatst zich van ‘diep Oost’ naar de Indische buurt. Tijdens de wandeling passeren we de allerlaatste marathonlopers, of liever marathonstrompelaars. Hoeveel kilometer is zo’n marathon eigenlijk?, vraagt een festivalganger. Cultuur en sport is altijd een lastige combinatie. We belanden in de woonkamer van Oscar Jan. De kamer is klein en de klanken zijn fors. Oscar Jan is aan het klussen en duwt zijn schuurmachine voor een versterker. Zijn collega stopt zijn sopraansaxofoon in een teiltje water en blaast zich een ongeluk voor een piepend geluid. Experimentele klanken voor de liefhebber.

In de Eerste van Swindenstraat, boven de Zeeman, komen we in een prachtig huis terecht. Als het muzikaal tegen zit, dan loont het altijd nog om huizen te kijken; met een schuin hoofd probeer ik CD titels en boekenkaften te lezen en verder geniet ik van de schilderijen. Marijke zingt, terwijl Oscar Jan begeleidt. Ik vind Oscar Jan beduidend beter op de piano dan op de schuurmachine en Marijke is ontwapenend met haar liederen, waarvan ze er één ook achterstevoren zingt. Mark heeft een hele batterij pedaaltjes voor zijn elektrische gitaar waar hij erg druk mee is. Hij ‘sampelt’ zelfs Marijke nog even en test of ze haar lied écht achterstevoren heeft gezongen.

Verder gaat de tocht richting Middenlaan. Daar luisteren we naar liedjes met een kop en een staart van Coldair, een Poolse singer-songwriter. Het publiek wordt langzaam soezerig bij de ingetogen nummers en de Pool probeert stoïcijns het geloop en geklets van de aanwezige kleuters te negeren. Hup, de kou weer in (Coldair); even wakker worden. Over de Transvaalkade gaat de stoet. We vangen zelfs nog een glimp op van mevrouw Halsema aan haar keukentafel.

De laatste optredens zijn in een schitterend opgeknapt pand in de Marcusstraat. Een ontdekking in een straatje dat ik altijd net niet insla. Terwijl Analogic Sound Project de eerste bezoekers aan het dansen krijgt, eten we couscous en salade zittend op de houten vloer. Allemaal bij de prijs inbegrepen. Het dessert bestaat uit de pretentieloze ska van de band Off-topic. De mannen hebben plezier en de bassist doet het gewoon op zijn sokken.

Het was weer fijn en eigenwijsjes. Ben alweer benieuwd naar de volgende.