Optredens van: Laura Mentink (performance), Lester, Heading North, Dan Geesin, Bruno, Rob K.
Locaties: de woonkamer van Olga en Bas, een voormalig postkantoor, het atelier van John, Oostzee
Tekst: Peter Rijnsburger, foto's en video: Gert Verbeek
Het
organiseren van kleinschalige concerten in winkels, huizen of andere
panden lijkt steeds populairder te worden. Recente voorbeelden zijn
de geslaagde estafetteconcerten op het Doek festival in Amsterdam en
de stadsexpedities in Dordrecht tijdens het Urban Explorers festival.
Maar het sfeervolste en verrassendste uitje in deze stijl blijft
Wijsjes uit het Oosten, dat op zondag 26 mei de 17e editie beleefde.
Het mooie is dat het publiek het programma niet kent, maar zeker weet
dat de organisatie weer iets speciaals heeft bedacht. Zo ook deze
keer. Bij het startpunt, een huiskamer in de Bankastraat te Amsterdam
Oost, begon het meteen goed met Chanson Russe van Igor Strawinsky.
Zijn Sacre du printemps staat dit jaar in de schijnwerpers omdat dit
meesterlijke werk een eeuw geleden zijn première beleefde. Wij
krijgen vervolgens in de huiskamer een indringende performance te
zien. Begeleid door creepy geluiden, afgewisseld door rustige
klassieke muziek (dj Oscar Jan Hoogland), kruipt een schuwe vrouw
(gespeeld door Laura Mentink) uit een kast, gaat aan tafel zitten en
hapt woest in een brood, drinkt er wat bij en schrikt op van een
openstaande deur en uit een doos vallende steentjes. Ze probeert,
geblinddoekt op een tafel staand, of zij kan vliegen. Gelukkig ziet
zij hier van af (opluchting bij het publiek). De wanhoop is voelbaar,
uiteindelijk keert zij terug in de kast nadat zij alles netjes op
zijn plaats heeft gezet: de stoel, de steentjes in de doos. We
krijgen geen uitleg of duiding, het is wat het is. Daarna is het tijd
voor iets luchtigers, en jawel, daar is Lester. Gezeten op een stoel
op een tafel krijgen we enkele gitaarliedjes voorgeschoteld. Lester
(Mark Meeuwenoord) krijgt ondersteuning van Manu Ornon (een krachtige
tweede stem) in een paar nummers.
De
cake, koek, thee en koffie zijn op, dus we verplaatsen ons naar de
tweede locatie in de Wijttenbachstraat. Daar staan jonge jenever en
augurken klaar in een pand dat nog 'under construction' is en
tijdelijk beschikbaar voor culturele activiteiten. Het duo Heading
North (Laurie en Maria), verzorgt een unplugged optreden met prettig
in het gehoor liggende songs. Echt iets voor de zondagmiddag. Jammer
is alleen dat de percussie net iets te luid klinkt in de holle
ruimte, waardoor de stem en gitaar wat minder goed te horen zijn. We
bewegen ons voorts per fiets of lopend in zuid-westelijke richting
naar de derde locatie in de Vrolikstraat. Nomen est omen, zoals de
Romeinen zeggen, want daar is Dan Geesin met zijn opbeurende liedjes.
De zon is gaan schijnen, er ligt een grote stapel boterhammen met
smeerkaasbeleg en komkommer (lekker fris), en er is rosé. Een ideale
ambiance voor de muziek van Dan. Hij bespeelt afwisselend een
elektrisch orgel en keyboard en zingt licht absurde teksten over
alledaagse zaken. Vooral het nummer over de 'meaning of life' zorgt
voor een brede glimlach bij de tekstregel: we' re gonna google it up.
Ik koop zijn cd Music by post die in een speciale verpakking is
gestoken. Een in driehoeken gevouwen papieren hoes, bijeengehouden
door een zwart elastiek. Toeval of niet: ook de boterhammen zijn in
driehoeken gesneden, De organisatie denkt ook overal aan.
Op
naar de laatste locatie, een schoolgebouw in de Laing’s Nekstraat
vlakbij het Steve Bikoplein. Voordat we aan het eten beginnen,
krijgen we een solo optreden geserveerd door Bruno op basgitaar (en
veel meer, zoals zal blijken). De opstelling doet mij denken aan het
soloproject Land Observations, een Engelse jongen die met zijn gitaar
een soort postrock in Michael Rother stijl (bekend van Neu! en
Cluster) speelt. Bruno gebruikt ook een batterij effectapparatuur
maar klinkt funkier en experimenteler. Een basgitaar kan hij zelfs
als gitaar of elektronica laten klinken. Magie uit een doosje en
pedalen. Bruno kijkt af en toe naar ons, om te zien of we wel
doorhebben wat hij doet. Nee, geen flauw idee, maar wat is het goed.
Dé verrassing van de dag. Na
het verrukkelijke eten, bietensalade en pasta met groenten, komen de
mensen die snakken naar een portie rock & roll aan hun trekken.
Een grote Amerikaanse vlag (of wat daar sterk op lijkt) wordt
uitgevouwen achter het trio en over een tafel gedrapeerd met als
opdruk: Rob Kennedy for president. Rob K is een kruising tussen Jon
Spencer en Little Richard die geen microfoon nodig heeft. Een echte
performer. De twee gitaristen, waarvan er één de kickdrum met zijn
voeten bespeelt, produceren lekkere vette riffs waarop Rob al surfend
(niet zo gek: hij woont tegenwoordig op Hawaii) zijn teksten knauwend
uitspuugt. Hij deinst er niet voor terug om op zijn hoofd te gaan
staan of een salto te maken. Dat laatste is niet zonder risico: als
hij na een salto opstaat loopt er een bloedstraaltje tussen zijn ogen
naar beneden. Bij de salto heeft de halsketting in de vorm van de
letter R zijn hoofd geraakt. Maar dat is een detail. Zijn
tip voor de dames: don't be afraid to wake up with make up. Enfin,
we gieren op een mooie finale af en daarna kopen we wat cd's en vinyl
bij Rob. Ik ga naar hu s met een single (Dirty 12/Bad Gita) waarop
Jon Spencer en Christina Martinez meespelen. Zo komt een einde aan
een geslaagde editie van de Wijsjes. Kernwoorden: inventief, intiem
en informeel.