zaterdag 30 mei 2009

Negende editie

Optredens: Kanipchen-Fit, Awkward I, een surfband zonder naam, Two Dogs, Wounded Kite, Bob Billy

Lokaties: kunstenaarsbroedplaats Marci Panis, Etalagegalerie Inkijk, Bas' woonkamer, Koen's woonkamer, redactieruimte Dwars door de Buurt

Een impressie door Marc 'Don Marco' Hurkmans:

Elite tegen wil en dank
Normaal ga je naar een zoveelste concert en voel je je één van de velen. Een minuscuul deeltje van een massa. Hoe goed de band ook is, een bijzondere ervaring is een normale concertgang allang niet meer. Dat is anders bij Wijsjes Uit Het Oosten. Je voelt je een beetje bijzonder, als je daaraan mag deelnemen, als act of als publiek. Jullie zijn de elite, wreef halverwege het programma de zanger van Two Dogs ons met een vette knipoog onder de neus. Mag zijn, maar dan wel een elite tegen wil en dank. Dat krijg je ervan, als de door TMF gedomineerde buitenwereld niet de fantasie kan opbrengen om zoiets unieks als Wijsjes voor elkaar te krijgen.

Een misschien wel uniek concept in de wereld is het dan ook. Van lekker rommelige huiskamer tot beetje doemachtige metrostationskelderruimte. Tussen schuifdeuren, in een atelier, of een vrijwel leegstaande loods. Geen locatie zo gek, of de initiatiefnemers van Wijsjes Uit Het Oosten planten er een act neer. En de gastheren en gastvrouwen doen iedere editie weer hun best. Voor slechts een tientje per man of vrouw ben je een middag en avond onder de pannen. Achterafgerag, popdeuntjes en sympathieke miskleuntjes, lofi en nofi, surfpunk, you name it, alles komt zo’n beetje aan bod. Af en toe een gedicht, een stuk tekst. Jenever, fruitige mierzoete cocktails, niet te vergeten bier, en ook groentetaart, grote augurken, salade.

Meer dan dertig blije publieksdeelnemers lieten zich om 15.00 uur bij de entree van een oud schoolgebouw allereerst betoveren door Kanipchen-Fit uit New York. Betoveren is de juiste benaming voor de subtiele gitaarlijntjes van Empee Holwerda (Solbakken, Lul), die een spannende combi vormen met de expressieve soulstem en lijfelijke performance van Gloria, die regelmatig haar handen in de lucht gooit om het geheel kracht bij te zetten. Mooi hoe de twee, in het daaglijks leven een echtpaar, rond elkaar heen schuifelden tijdens het spelen. In een zogenaamd B-gedicht worden Bush en Co gehekeld waarbij ieder woord met de letter B begint. Er waren werkelijk momenten tijdens het optreden dat de rillingen me van ontroering en genot over de rug liepen, wat wil een muziekliefhebber nog meer.

Terwijl onder ons de metro langs denderde, bracht trio Awkward I mooie liedjes, waarbij me vooral de samenzang en de originele ideeën van de cellist erg bevielen. Vanuit de huiskamer van Bas ‘beatoffpoet’ Jacobs slingerde onvervalste smeuïge surfpunk á la Dick Dale de tuin in. En passant bracht Jacobs, die net als iedere man de hele tijd aan neuken denkt en daar dus ook veelvuldig over schrijft, een tekst waarin hij een link legde tussen neuspeuteren door een wannabe onderwijzer voor de klas en, inderdaad, neuken. Plat, zolang het maar werkt. Bonkig minimalisme was waar Two Dogs uit Rotjeknor ons op trakteerde. Drum, vervormde zang en akoestische bas, verder niks. Overigens ook hier een echtpaar dat zich uitleefde. Grappig ook dat de zanger na vijf, zes nummers roept: dit was het! en er dan nog een nummertje aan vastplakt.

Gejuich steeg op, daar op de stoep ergens op de Linnaeusstraat. Wat was het geval, het zou wel aan de cocktails liggen, maar de organisatie was ook even de draad kwijt en kon het betreffende pand op één hoog niet vinden. Kan allemaal gebeuren en niemand die klaagt, het kritisch vermogen is sowieso niet iets wat wordt geprikkeld in de algehele sfeer van welwillendheid. Een sfeer die niet eens benauwend werkt voor degene die de lat wel graag wat hoger legt dan de doorsnee sterveling. We komen de woonkamer binnen en de band Wounded Kite speelt al. Mijn geestesoog zeilt langs het Dinosaur jr T-shirt van één der bandleden. Ik plof neer op het bankstel, en sta even later in de rij voor een heerlijk stuk groentetaart. Spoel het weg met een Jupilertje en weet, dat het goed is.

Hekkensluiter Bob Billy brengt een soort toeristenpop, de zonnebril van de aangeschoten in het wit geklede zanger hangt op zjn borstkas aan zijn shirt vastgehaakt. Waar zijn we nu, o ja, het redactielokaal van een krant. Dansbaar is het maar misschien zijn wij allemaal wat te beleefd. Zelf vind ik deze afsluiter een beetje mat, maar wat zei ik daarnet ook weer over kritisch vermogen, het zal me eerlijk gezegd een worst zijn, de sfeer is beregoed, we trekken nog meer bier en wijn open, iedereen loopt met een glimlach rond terwijl buiten zich weer een saaie, alledaagse dag voltrekt. Je ontmoet ouwe bekenden, je spreekt met en paar nieuwe gezichten, de commercie is verslagen, het was goed en zo was het. Zo ervaar ik het tenminste, en dus, heel elitair misschien, is het zo.